De Leugenaar (2)

Met een klap en een zucht begaven wc-juffrouws fietswiel en band het gelijktijdig. We hadden niet met z’n drieen tegelijk op haar ijzeren ros moeten gaan zitten, dat was wel duidelijk. Er zat niets anders op dan te lopen. Wc-juffrouw, L. en ik slingerden het hele stuk naar haar appartementje, nog steeds stoned als apen en met de ingezakte fiets aan de hand. Zaterdag was inmiddels negen uur lang op weg om een mooie zomerdag te worden, maar wij maakten haar nog weinig bewust mee.

Toen we bij de wc-juffrouw aankwamen maakte ze limonade voor ons klaar. Een genot voor onze door drank uitgedroogde en rauwgerookte kelen. Mijn makker L. was nog steeds diep in zijn roes. Zijn pupillen waren werkelijk angstaanjagend groot en van het glazuur op zijn tanden kon niets meer over zijn - in de loop van de nacht volkomen aan gort vermalen. “Ik hou je van je man, je bent mijn beste vriend”, zei hij dolgelukkig. Ik hield natuurlijk ook van hem, maar aangezien ik niet met hem wilde zoenen, bleef hij slapen bij Aarsjan de Pillenman, die bij de wc-juffrouw in de buurt woonde. Echte vrienden laten je lekker wippen, en L. is een echte vriend.

Toen hij weg was, gooide ik haar op bed en kwam erachter dat amfetamine prima is om vrouwen te versieren, maar rampzalig als je ze wil penetreren. Mijn pik was zo slap als gekookte spaghetti. Terwijl de laatste flarden chemisch genot over mijn lichaam sidderden, hield ik wanhopig mijn zielig geval in mijn handjes. “Ik wil je voelen”, zei ik verslagen. “Je wordt niet hard”, zei zij. Een terechte constatering. Gelukkig tilde ze niet zwaar aan mijn falen en na vaststelling van het feit dat er echt geen beweging in mijn lendenen meer zat, gooiden we het op een slapen.

Ik werd wakker met vijf gonzende muggenbulten en een mond zo droog dat je er zout in kon bewaren zonder dat het zou klonteren. Paradoxaal genoeg was de buitenkant van mijn lichaam nat genoeg om weg te drijven; het was afgruwelijk heet op haar slaapkamertje.

De wc-juffrouw werd wakker van mijn hese gekreun en haalde een glas water voor me. Daarna zoenden we. Zij had, wellicht gewend aan smerige luchtjes, geen bezwaar tegen de grafstank uit mijn mond en in mijn lies, en wilde er lekker tegenaan. Het defect aan mijn vleespomp was inmiddels met de paar uurtjes slaap verholpen, dus zogezegd zo gedikkiedaan. (Extince, 1999)

De seks was niet slecht. Ze had een vagijntje als warme, ingedikte en samengeperste minikutjes, die samen een superkutje vormden. Tijdens het zwijnen nam ze veel (“Steek je vinger in mijn kont”; “Nog niet klaarkomen alsjeblieft?”), maar haar onderstrot* gaf gelukkig genoeg terug om het een win-win situatie te laten zijn.

Het weekend ging daarna heerlijk lui en heet voorbij. We zweetten veel en neukten verliefd. Tussen het neuken door wandelden we naar de winkel om praatjes te maken en sigaretten te kopen. We genoten van de zomer, kletsten met mensen en zwommen in het IJ. Het voelde als een zomervakantie als je 10 of 11 jaar oud bent, met de toegevoegde waarde van seks, drank en sigaretten. En net als in de lange zomers van weleer voelde het alsof het nooit voorbij zou gaan.

Maar het ging voorbij, en niet mooi en lief zoals ik hoopte. Zondagavond zat ik op haar balkonnetje, ergens in de Pijp. De houten vlonders en betonnen muur waar ik tegen aanleunde waren nog warm van de zon die ze een lange zondag lang verhitte. Diezelfde zon was bijna onder en kleurde de lucht oranje, paars en donkerblauw. Ik rook de geuren en geluiden van barbecuende mensen uit de buurt. Ik dacht dat ik doodging van ellende.

Het nadeel van drugs, onmenselijke hoeveelheden alcohol en sigaretten is dat je er heel verdrietig van wordt op zondagavonden. En met verdriet bedoel ik een gevoel van rauwe visioenen van aan stukken gescheurde lichamen onder vieze bruggen. De wc-juffrouw verergerde mijn chemische depressie op geheel natuurlijke wijze: Ze was deprimerend gezelschap.

Terwijl ze opnieuw dronken werd van slechte rode wijn, gauloises bleef roken en kakelde over vage plannen voor feesten en carrières, dacht ik na over de wc-juffrouw. Zij was 29 en ik 21 (ik had haar natuurlijk wel wijsgemaakt dat ik 23-24 was). Zij wilde een beroemd schrijfster en theatermaakster worden, maar ze leefde van de bijstand en hield haar hoofd diep in haar kont weggestopt, waar het veilig was, en warm, en nat (Korgoth of Barbaria, 2006). Als ze werkelijk actie zou ondernemen, zou het misschien iets met haar kunnen worden, maar in plaats daarvan zoop ze teveel en praatte ze over de toekomst zonder ervoor te zorgen dat die zou worden als zij hem wilde hebben. Ze hield me, met andere woorden, een spiegel voor.

Was ik een volwassen en eerlijk man, dan had ik haar verteld dat het tussen ons niets zou worden en dat we na dat weekend beter als vrienden konden verdergaan. Dat deed ik natuurlijk niet. Ik wilde meer seks met haar hebben. Daarom nodigde ik haar een week later uit om naar mijn huisje te komen, met de belofte dat we ’s avonds met L. en Prins Pils naar Ghent zouden gaan om van de tiendaagse feesten te genieten.

Ze kwam vrijdagavond aan, we neukten, sliepen en liepen de volgende dag door de stad. "Ik heb echt zin in vanavond!”, zei ze opgewekt.
L. SMS’te me: “JE NEEMT DIE CHICK VANAVOND TOCH NIET MEE NAAR GENT HE?”
“Ok”, dacht ik, “hoe kom ik hier onderuit?” Ik kreeg een stompzinnige ingeving. Van het ene op het andere moment klapte ik dubbel en deed ik alsof ik buikpijn had. “Oeh”, zei ik, en: “Ah”. Ze aaide bezorgd over mijn bol en we braken de wandeling af. Toen we in mijn studentenhuis aankwamen geloofde zelfs L. dat ik ziek was. Voor de vorm hing ik ook nog even boven de plee en maakte ik wat kotsgeluiden. “Sorry dat ik ziek ben, wc-juffrouw”, zei ik op zielige toon. “Zie ik je snel weer?”

Daarna zetten we haar met L.’s auto af op het station, terwijl ik op de achterbank acute buikgriep lag te faken. Toen ze was uitgestapt en we wegreden, richtte ik me op van de achterbank, keek om en zag haar verdrietig naar de auto staren. Ze werd steeds kleiner, totdat we bij een stoplicht aankwamen dat op rood stond. Eventjes bleef ze even klein en droevig. Toen het licht op groen sprong werd ze opnieuw kleiner, waarna ze uit het zicht verdween.



*Een foto van de menselijke strot is vrijwel niet te onderscheiden van het vrouwelijk geslachtsorgaan.