De basten (1)

Het is nu dinsdag en ik ben nog niet bekomen van zaterdagnacht. Twee volle dagen recupereren is voor mij lang niet genoeg om bij te komen van twaalf uur lang feesten. Dat doet me denken aan Jack Kerouacs bender die drie weken duurde. In die drie weken at noch sliep hij, maar typte hij enkel aan zijn wegboek ‘On the road’. Hij bleef al die tijd wakker door het gebruik van drank, barbituraten, amfetamine en koffie en om geen tijd te verspillen plakte hij de vellen aan elkaar, zodat hij niet steeds hoefde te stoppen met schrijven om nieuw papier in de typemachine te stoppen. Tijdens dat maniakale proces van trippend typen zweette hij zo hard dat hij drie keer per dag een vers shirt aantrok.

Ik ben nu nog steeds aan het tandenknarsen, ruim 72 uur nadat het feest is afgelopen. Ik voel me werkelijk belabberd en heb al drie nachten achter elkaar 13 uur geslapen. Maar wat ik voel stelt niets voor vergeleken met hoe Kerouac zich na die drie slopende weken voelde. Hoe lang duurde het om bij te komen van die trip? En wat deed het met hem? Het is veelzeggende dat de Canadese schrijver op 47-jarige leeftijd overleed aan een geëxplodeerde lever.

Maar goed, fok die dooie, lang leve mijn feest. Dat begon zaterdagavond om elf uur. Wij (Braakboy, Baard en ik) lopen de dranktempel binnen, het is leeg. Geeft niets, we drinken bier. Bij bier zes of zeven is het twaalf uur, hebben we voorzichtig gedanst, een paar flikkers aan staan staren en zijn we hard op weg om dronken te worden. Ik giechel als ik naar de plee loop en vraag alle vrouwen wat ze van het feest vinden. Je bent journalist of niet. Op mijn aantekeningenblokje staan wat quotes en dronken krabbels:

‘Mika (22) zegt vrolijk: “Ik vind het een leuke band, want ik houd altijd van live muziek!”

Domme hoer.’

En van Baard, die om half drie mijn boekje jatte om er zelf iets in te schrijven:

‘Lul
Superlul
Lul met voeten
Ongelooflijke paardelul
Jij bent echt een lul, lul
Loop ik laatst door het bos, zie ik daar een lul staan. Was jij het.
Lul.’

Omdat we geil waren, spraken we gedrieën een hoop meisjes aan. Op hun beurt waren daar dan weer een hoop jongens die dat als bedreigend zagen. Een knul met een baard, een bril en het ogenschijnlijke intellect van een mongool nam het bijzonder hoog op dat wij zijn vriendin constant belaagden met geinige opmerkingen en verzonnen anekdotes. Zijn reactie op onze charismamachine? Hij ging achter haar staan en begon als een hond tegen haar aan te rijden. Toen zij even later naar de plee ging zei hij tegen Braakboy dat ‘hij wel wist met wie zij vanavond naar huis ging’. Ik denk niet dat ze die jongen ooit ‘speler’ noemen. Of ‘toffe gast’. Of ‘vriend’.

Even later sprak ik een ander meisje aan, een slanke brunette met een paardenstaart en secretaressebril. Ik was midden in de Thaise uitwisselingsstudente opener toen er een jongen op haar afliep die in een Tilburgs accent zei: “Hee, volgens mijn is die gast een homo.”
Zij keek me vragend aan en ik zei, drol die ik was: “Neenee, ik ben heel hetero, heb vorig jaar nog veel seks gehad met vr…” Ik maakte die zin niet af, omdat ik een ingeving kreeg.
“Ja”, zei ik. “Ja, ik ben homo. Ik neuk mannen.”
Ik liet een stilte vallen voor het effect.
“Mag ik aan je borsten zitten? Ik bedoel, wat maakt het uit als ik toch homo ben?”
De brunette keek me met een nieuwsgierige en wat ondeugende blik aan, en knikte van ja. Ik pakte haar borstjes beet en kneep er zachtjes in. De gast met het Tilburgse accent keek sprakeloos toe. Toen ik mijn vieze-mannen slagje had geslagen, lachte ik op mijn allerliefste naar de brunette, zei ‘bedankt’ en voegde mij weer bij mijn makkers.

De avond had op dat moment kunnen eindigen. Dan waren we lekker naar huis gelopen, in bed gekropen en zouden we de volgende ochtend om een uur of twaalf klagen over koppijn en lachen omdat we een kater hadden. Maar jullie lezers van dit blog (alle vier!) weten dat dat niet gebeurde! Neehee! Zodra ik stop met monomaan masturberen zal ik weer monomaan schrijven aan het vervolg. Dag!