De hoerenparadox

Als een vrouw van je eist dat je een condoom gebruikt, heb je er geen nodig; als het haar niets uitmaakt, kun je je lul maar beter hoeden.

Trekleed

Ik krijg een slappe lul van tv, maar toch probeer ik af te trekken bij videoclips. Meestal duurt dit veel langer dan wanneer ik mijn fantasie gebruik. Clips van My Chemical Romance op TMF en afleveringen van The Real World op Mtv bezorgen me een uitermate slappe lul. Soms heb ik mazzel: Dan zijn Paris Hilton, Christina Aguilera of de Pussycat Dolls op tv. Bij hun clips zijn er secondes lang opwindende scènes te zien. Het lastige is echter dat er door de snelle montage minstens evenveel beelden voorbijkomen waarin geen langbenige vrouwen maar donkere rappers voorkomen. Als mijn climax nabij is, moet ik er dus voor zorgen dat mijn ejaculatie begint zodra Christina in beeld is en niet Puff Daddy.
Dat ik mijn gerief steeds minder bij clipzenders haal kan twee redenen hebben.

1. Vijf jaar geleden was mijn zenuwstelsel nog niet beschadigd door overmatig alcohol-, nicotine- en drugsmisbruik en kwam ik sneller klaar.

2. Vroeger waren de clips geiler (Oh Christina in Dirty, of Jennifer in Waiting for tonight! Dat moment dat J-lo met stijve tepels opstijgt uit het water, ik ken de tekst van dat nummer nog steeds woord voor woord).

Ik vertelde mijn goede vriend laatst over mijn probleem, hij nam een playboy voor me mee. Toen ging het beter. Bedankt vriend.

De Basten (2)

Iedereen die het truttige rijtjeshuis binnenliep werd hartelijk verwelkomd door de pink van De Pink. De Pink had namelijk een zakje bitterstof met liefde en hij deelde uit alsof het water was in plaats van harddrugs. Wij lieten ons natuurlijk niet kennen en likten de gehele pink van De Pink totdat ie schoon was en wij op weg waren naar de Regenboog van Kopkanker en Absolute Naastenliefde. Of zoiets.

Een half uur daarvoor liepen we richting uitgang van de dranktempel toen we een van de dj’s tegenkwam die op het feest hadden gedraaid. Braakboy en ik hadden eerder al met hem gesproken. Dat gesprekje en het feit dat hij ons als beesten had tekeer zien gaan op de dansvloer, gaf hem het idee dat we grote fans waren van zijn muziek. We lieten hem in de waan en accepteerden de pinten die hij ons backstage aanbood met gretigheid. Toen we daarna de uitnodiging kregen om mee te gaan naar een afterparty aarzelden we geen moment.

In het huis waar het feest werd gehouden was het een warrige menigte van dronken en stonede mensen. Helaas weet ik er niet al te veel meer vanaf, want na een kwartier na het likken van de pink werd het al te raar voor mijn laffe brein. Het kroop weg en liet mij verder aan mijn lot over, met als gevolg dat ik me als een dwaas gedroeg. Wat ik niet meer weet, maar wat me later is verteld door Baard en Braakboy:

- Een pedaalemmerzak (Baard, 2007) pillen ging rond alsof het een zak borrelnootjes was. We namen een pil, en ach, we namen er nog een.
- Na de pillenronde danste iedereen blij door de kamer en omhelsde iedereen iedereen. Toen opeens iemand riep dat iedereen zijn shirt moest uittrekken en in de blote bast moest rondlopen vond niemand dat een slecht idee. Ik kan de afdruk van harige mannenbasten nog steeds op mijn torso voelen. (En dat is niet fijn).
- Op een gegeven moment werd het me blijkbaar teveel en liep ik zwakjes mompelend en asgrauw door de kamer. Een van de aanwezige vrouwen legde me op de bank onder een dekentje. “Ze legde me onder een dekentje”, zei ik daarna mompelend en glimlachend, volgens Baard.

Toen we enigszins van de roes waren afgedaald, maar nog lang niet volledig bij positieven waren, besloten Braakboy en ik om tien uur ’s ochtends sigaretten te gaan halen bij een benzinepomp in de buurt. “Is ongeveer tien minuten lopen”, zeiden de andere feestbeesten. Toen we de pomp na 25 minuten eindelijk vonden en sigaretten hadden gekocht, beseften we ons dat we de weg terug niet meer wisten. De amfetamine vergrootte mijn irritatie over dit feit, de MDMA verzachtte het. Verwarrend.

Braakboy deed ondertussen zijn naam eer aan. “Ik kots over de eerste Mercedes die ik zie!”


Uiteindelijk rolden we anderhalf uur later weer binnen bij het feest, waar het inmiddels zo goed als klaar was. Dus wij weer naar huis lopen om thuis nog wat na te lachen. Ik heb er een week van moeten bijslapen.

De basten (1)

Het is nu dinsdag en ik ben nog niet bekomen van zaterdagnacht. Twee volle dagen recupereren is voor mij lang niet genoeg om bij te komen van twaalf uur lang feesten. Dat doet me denken aan Jack Kerouacs bender die drie weken duurde. In die drie weken at noch sliep hij, maar typte hij enkel aan zijn wegboek ‘On the road’. Hij bleef al die tijd wakker door het gebruik van drank, barbituraten, amfetamine en koffie en om geen tijd te verspillen plakte hij de vellen aan elkaar, zodat hij niet steeds hoefde te stoppen met schrijven om nieuw papier in de typemachine te stoppen. Tijdens dat maniakale proces van trippend typen zweette hij zo hard dat hij drie keer per dag een vers shirt aantrok.

Ik ben nu nog steeds aan het tandenknarsen, ruim 72 uur nadat het feest is afgelopen. Ik voel me werkelijk belabberd en heb al drie nachten achter elkaar 13 uur geslapen. Maar wat ik voel stelt niets voor vergeleken met hoe Kerouac zich na die drie slopende weken voelde. Hoe lang duurde het om bij te komen van die trip? En wat deed het met hem? Het is veelzeggende dat de Canadese schrijver op 47-jarige leeftijd overleed aan een geëxplodeerde lever.

Maar goed, fok die dooie, lang leve mijn feest. Dat begon zaterdagavond om elf uur. Wij (Braakboy, Baard en ik) lopen de dranktempel binnen, het is leeg. Geeft niets, we drinken bier. Bij bier zes of zeven is het twaalf uur, hebben we voorzichtig gedanst, een paar flikkers aan staan staren en zijn we hard op weg om dronken te worden. Ik giechel als ik naar de plee loop en vraag alle vrouwen wat ze van het feest vinden. Je bent journalist of niet. Op mijn aantekeningenblokje staan wat quotes en dronken krabbels:

‘Mika (22) zegt vrolijk: “Ik vind het een leuke band, want ik houd altijd van live muziek!”

Domme hoer.’

En van Baard, die om half drie mijn boekje jatte om er zelf iets in te schrijven:

‘Lul
Superlul
Lul met voeten
Ongelooflijke paardelul
Jij bent echt een lul, lul
Loop ik laatst door het bos, zie ik daar een lul staan. Was jij het.
Lul.’

Omdat we geil waren, spraken we gedrieën een hoop meisjes aan. Op hun beurt waren daar dan weer een hoop jongens die dat als bedreigend zagen. Een knul met een baard, een bril en het ogenschijnlijke intellect van een mongool nam het bijzonder hoog op dat wij zijn vriendin constant belaagden met geinige opmerkingen en verzonnen anekdotes. Zijn reactie op onze charismamachine? Hij ging achter haar staan en begon als een hond tegen haar aan te rijden. Toen zij even later naar de plee ging zei hij tegen Braakboy dat ‘hij wel wist met wie zij vanavond naar huis ging’. Ik denk niet dat ze die jongen ooit ‘speler’ noemen. Of ‘toffe gast’. Of ‘vriend’.

Even later sprak ik een ander meisje aan, een slanke brunette met een paardenstaart en secretaressebril. Ik was midden in de Thaise uitwisselingsstudente opener toen er een jongen op haar afliep die in een Tilburgs accent zei: “Hee, volgens mijn is die gast een homo.”
Zij keek me vragend aan en ik zei, drol die ik was: “Neenee, ik ben heel hetero, heb vorig jaar nog veel seks gehad met vr…” Ik maakte die zin niet af, omdat ik een ingeving kreeg.
“Ja”, zei ik. “Ja, ik ben homo. Ik neuk mannen.”
Ik liet een stilte vallen voor het effect.
“Mag ik aan je borsten zitten? Ik bedoel, wat maakt het uit als ik toch homo ben?”
De brunette keek me met een nieuwsgierige en wat ondeugende blik aan, en knikte van ja. Ik pakte haar borstjes beet en kneep er zachtjes in. De gast met het Tilburgse accent keek sprakeloos toe. Toen ik mijn vieze-mannen slagje had geslagen, lachte ik op mijn allerliefste naar de brunette, zei ‘bedankt’ en voegde mij weer bij mijn makkers.

De avond had op dat moment kunnen eindigen. Dan waren we lekker naar huis gelopen, in bed gekropen en zouden we de volgende ochtend om een uur of twaalf klagen over koppijn en lachen omdat we een kater hadden. Maar jullie lezers van dit blog (alle vier!) weten dat dat niet gebeurde! Neehee! Zodra ik stop met monomaan masturberen zal ik weer monomaan schrijven aan het vervolg. Dag!

Ode aan een goed mens

Gisteravond liep ik de kroeg uit met een paar makkers. Toen gebeurde er iets magisch: Een magere, donkere man met rasta-haar en een verfoeilijke lijflucht reed ons tegemoet op een fiets. Hij lachte ons toe met zijn blinkend bruine tanden en zei: ' Hee, wil een van jullie een fiets kopen?'
Het bleek dat die aardige man een fiets over had waar hij vanaf moest. Maar hij beschouwde me als zijn vriend, dus mocht ik de fiets voor het symbolische bedrag van 15 euro meenemen. Aardig he?

Ze is nu toch weg

Zij: "Mijn vriend komt woensdag naar hier afgereisd.""Oeh, spannend", zei ik, naakt op bed liggend. "Ik ga je reet neuken", dacht ik.
Toen ik haar slip van van haar billen sleurde en haar met een condoom om flink begon te pompen, besloot ik dat het tijd was voor iets wat je gerechtigheid zou kunnen noemen, of gewoon vies. Ik draaide haar om en ramde haar vleestuin van achter, onderwijl mijn middelvinger in haar stinkgat schuivend.
"Voorzichtig", zei ze. "Dat is heel gevoelig."
Door haar darmwand heen voelde ik met mijn middelvinger mijn lul in haar grotje schuiven. "Heb je het weleens anaal gedaan?", vroeg ik.
-"Nee", zei ze.
"Zullen we het nu doen?"
Met niet meer glijmiddel dan de dauwdruppels van haar rosbief, begon ik mijn berubberde vleesploert in haar ondervoeg te ploegen.
"Mijn aarsje", zei ze. "Mijn aarsje."
Toen ik mijn dikke knop in 'haar aarsje' had gepropt en het echte heiwerk kon beginnen, sprong ze weg. "Ja, sorry, het voelt net alsof ik naar de wc moet, haha." Haha.

Geslaagde pogingen tot reetseks: 0
Geknakte dromen: 1

Zelfs een lelijke vrouw heeft een kut

Prins Pils en L. stonden te lachen terwijl ik twee biertjes tegelijkertijd in mijn mond leeggoot. Het meeste bier belandde op mijn jas. Het was een mooie avond: Bier, lachen en broodjes hamburger. De viering van vriendschap en alcoholisme zoals carnaval is bedoeld.
Maar ik was zo geil als een flikker op een boerderij. Met nog tien minuten te gaan voordat de bar sloot, en geen uitzicht op een lekker mokkel, liep ik dus uit arrenmoede maar op het enige beschikbare ‘meisje’ af.

Laten we haar Walga noemen. Ze was kort, dik en had een reet waar je koud van werd. Het soort meisje waarover je tegen je vrienden zegt dat ze ‘echt super aardig is’ en dat je ‘heel erg dronken was’. Ze was echt super aardig. Ik was heel erg dronken. Maar bovenal was ik geil. Dus toen ze zei ‘Ga je met me mee? Dan gaan we tongen!’ ging ik mee met die vrouw gemaakt van klei, dat menselijke equivalent van een stapel poep met poten, dat onganse, afstotelijke wezentje.

Op haar slaapkamer kuste ik haar lippen en het voelde alsof ik een pakje boter aan het tongen was. Ze trok me af met een ondeugende blik in haar lelijke ogen. Ik kwam klaar op haar lelijke buik. Ik sliep. En weet je wat ik voelde toen ik de volgende ochtend naast die trol, die grove belediging voor mijn ogen, die vrouwelijke neger van het zuiden, die afgrijselijke stakker wakker werd? Ik voelde geen Walging. Ik voelde ook niet de behoefte om me te schrobben met staaldraad en wasbenzine. Nee vrienden.

Ik voelde Gepaste Trots.

Hoe smerig die chick ook was, ik dacht: “Zo, die heb ik weer eventjes mooi binnengesleept.” Ik dacht: “Ha, lekker weer een griet erbij op mijn kerfstok!” Natuurlijk zou ik dat nooit toegeven. De eerst volgende keer dat ik mijn vrienden zou zien, zou ik met ze meelachen en beamen dat die chick gruwelijk lelijk was. Maar de stiekeme trots blijft.

Dit is volgens mij een typisch mannelijk fenomeen: Een griet kan zo lelijk zijn als Nelson Mandela, maar als jij haar hebt geneukt valt het best mee, is ze heus niet zo heel scheef en is ze reuze aardig. Derhalve kun je trots zijn op je mannelijke prestatie om haar in bed te krijgen.

Mijn vermoeden dat alle mannen er zo over denken, is gebaseerd op de waarneming van dit fenomeen (het rechtpraten van kromme gebreken en de bijkomende stiekeme trots) bij mezelf en bij mijn vrienden. En mijn vrienden en ik zijn mannen, dus zullen alle mannen dat wel voelen.

Dit is strikt logisch gezien een volstrekt ongeldige redeneertrend, maar in het leven kan het je veel voorspellende kracht opleveren. Ik zat laatst bijvoorbeeld in de trein en zag schuin voor me de contouren van een meisje opdoemen. Haar vormen waren verborgen achter een stoel, maar ik zag dat ze een bakje friet zat te eten. Aangezien het twee uur ’s middags was, beredeneerde ik dat het meisje dik, vadsig en wanstaltig moest zijn, want alleen dusdanige meisjes eten friet op dusdanige tijdstippen. Ik leunde naar voren en mijn voorspelling bleek te kloppen: Het friet etende meisje was een vadsige negerin met een huid als schuurpapier (of sinasappels, als je het aardig wil zeggen). Maar genoeg geluld.



Ik werd dus met gepaste trots wakker naast Walga, draaide me om en zag dit:

Konijntje lul.
Ik ging er snel vandoor.